Je hebt zelf het initiatief genomen om te gaan scheiden. En inmiddels is de scheiding afgerond en heb je een eigen plek waar je met de kinderen woont. En daar ben je ontzettend blij mee.
En toch….
En toch word je soms ineens overvallen door verdriet. Verdriet over het verlies van je ex-partner. Ook al wilde je niet met hem verder, hij wás er wel. En misschien ook wel verdriet om het verlies van jezelf als echtgenote. Je hebt jezelf nooit gezien als gescheiden vrouw. En je vindt dat je je kinderen niet mag lastig vallen met jouw verdriet. Zij hebben niet voor de scheiding gekozen, dus ze mogen er ook geen last van hebben. En je wilde dit toch zelf, dus je mag van jezelf geen verdriet voelen.
Je hebt een keuze gemaakt. En dus moet je door.
Als je de gevoelens die je hebt wegstopt, bouw je een muur op. Je bent er eigenlijk niet en je reageert kribbig en geïrriteerd op de kinderen. Zoals ik een keer iemand hoorde zeggen: als je één emotie wegstopt, voel je helemaal niet(s) meer. Je kinderen merken dat ook, er is geen echte verbinding meer mogelijk tussen jou en je kinderen. Je voelt je eigenlijk als een robot, je doet alle dingen die je moet doen, maar je bent er met je hoofd niet bij. De kinderen krijgen van jou het voorbeeld dat ze de rug recht moeten houden, en gewoon door moeten gaan. Hierdoor kan het zijn, dat zij hun verdriet of boosheid ook niet aan jou durven te laten zien.
Je verdriet tonen mag…
Het is heel normaal als je tijdens of na je scheiding verdrietig bent, ook als je zelf gekozen heb voor de scheiding. Verdriet hoort bij het rouwproces dat je doormaakt. Natuurlijk kan het zijn, dat je al zolang met de gedachte hebt rondgelopen dat je eigenlijk weg wilde uit dit huwelijk dat je het rouwproces al grotendeels door bent. Maar ook dan kan het na de scheiding confronterend zijn dat jullie geen gezin meer zijn. En dat je niet meer bij de familie of de vrienden van je ex-partner hoort.
Je leven verandert hoe dan ook ingrijpend.
Het is in dit rouwproces belangrijk om mensen te hebben bij wie je even uit kunt huilen. En die zonder oordeel naar je luisteren. En natuurlijk kun je het verdriet ook best laten zien aan je kinderen. Belangrijk daarbij is om je kinderen uit te leggen waar je verdriet over hebt. Daarmee laat je zien dat het normaal is om verdriet te hebben en maak je het gemakkelijker voor de kinderen om hun eigen verdriet te tonen. Zorg er alleen voor dat de kinderen niet voor jou gaan zorgen. Je bent soms verdrietig, maar dat kun je zelf hanteren, zij voelen dan dat ze bij jou terecht kunnen met hun verdriet, boosheid of andere emoties.
Verdriet is onderdeel van het rouwproces
Als je gaat scheiden of net gescheiden bent loop je soms tegen emoties op die je niet verwacht had. Je neemt afscheid van meer dan alleen je ex-partner, ook je schoonfamilie en/of een deel van je vrienden zie je minder en soms helemaal niet meer. En je neemt soms ook afscheid van een deel van jezelf. Dit afscheid betekent dat je een rouwproces ervaart en dat emoties zoals verdriet je soms kunnen overvallen. Laat dit verdriet er zijn, en verstop het niet voor de kinderen. Als jij je verdriet toont is het voor hen ook makkelijker om hun gevoelens te laten zien.
Heb je dit meegemaakt, of ervaar je dit juist heel anders, dan lees ik graag je reactie.